Dziecko nie chce się rozstać

Jednym z pytań rodziców, z którym często spotykam się w okresie adaptacji jest: „Co zrobić, gdy Pani w przedszkolu wyjmuje mi płaczące dziecko z rąk?”. Zgadzać się? Odmówić? Jak odmówić, by zostać usłyszanym i równocześnie nikogo nie urazić? Czasem rodzice mówią jedynie o wyciąganiu dłoni w kierunku dziecka, które w efekcie jeszcze mocniej przywiera do ich ciała, innym razem, o zdecydowanym przejmowaniu dziecka od rodzica. Słyszę też, jak po fakcie, gdy od adaptacji ich dzielą już tygodnie czy lata, rodzice wspominają to rozstanie i mówią: „Zupełnie nie wiem, czemu się na to zgodziłam, po prostu nie wiedziałam jak zareagować”, albo: „Zaufałam, że to pomoże, ale potem było jeszcze trudniej”.

Trudna relacja z nauczycielem

Wierzę, że nauczyciele mają w takich sytuacjach dobre intencje i starają się skrócić dziecku trud pożegnania i okazać mu wsparcie (biorą na ręce, tulą). Taki sposób rozstania nie pomaga dziecku poczuć się w przedszkolu bezpiecznie. Jak ufać komuś, kto odbiera Cię siłą rodzicowi, gdy tego nie chcesz? Rozumiem, jak trudno może być odnaleźć się w takich okolicznościach. W trakcie adaptacji zarówno dziecko, jak i rodzic znajdują się w zupełnie nowej sytuacji. Ze strony nauczyciela spodziewają się wsparcia i przewodnictwa. Czasem pierwsze rozstania są trudne i przeciągają się. Gdy więc nauczyciel decyduje się dosłownie „wziąć  sprawy w swoje ręce”, można stracić głowę. Jego pozycja, przywódcza dla dzieci, może utrudniać rodzicowi odmowę. Czasem rodzice w przedszkolu, w relacji z nauczycielami wracają do doświadczeń z dzieciństwa, sami czują się jak dzieci i trudno im wtedy nieść wsparcie dziecku.

Można inaczej?

Rodzice mówią, że pomocne jest dla nich usłyszenie, że mogą to rozstanie aranżować w zgodzie ze sobą i nie muszą zgadzać się na naruszanie granic. Samo nazwanie wyciągania dziecka z rąk naruszeniem granic bywa pomocne, utwierdza rodziców w adekwatności ich odczuć, niesie ulgę.

W silnych emocjach, w kontakcie z przedstawicielami instytucji, jakimi są przedszkole czy szkoła komunikowanie swoich granic bywa wyzwaniem. Przygotowałam listę wypowiedzi, które mogą okazać się pomocne, gdy znajdziemy się w takiej sytuacji:

• Mój syn potrzebuje jeszcze trochę czasu.
• Widzę, że moja córka jeszcze nie jest gotowa.
• Zależy mi, żeby o niego zadbać, zanim się pożegnamy.
• Proszę dać nam chwilkę. Nie chcę rozstawać się z dzieckiem w ten sposób.
• Chciałabym zostać, aż moje dziecko będzie gotowe do rozstania.
• To nam nie pomaga/to nas nie wspiera.
• Damy znać, gdy będziemy potrzebowali pomocy.

Perspektywa

Gdy mówimy o sobie i swoim dziecku, nie oceniamy, nie krytykujemy pomysłu innej osoby, mamy większą szansę na bycie usłyszanym i zrozumianym. We współpracy z przedszkolem dobrze brać pod uwagę zasady i zwyczaje, które w nim panują (w wielu miejscach rodzic nie może wchodzić do sali), potrzeby nauczyciela, innych dzieci, potrzeby grupy. Równocześnie jednak jako rodzice, pozostajemy rodzicami również po przekroczeniu progu przedszkola i mamy prawo kształtować sytuację rozstania, w zgodzie ze sobą, podążając za tym, co komunikuje nam dziecko. Kontakty z przedszkolem wiele razy będą wymagały od nas bycia rzecznikiem swojego dziecka, tłumaczenia jego zachowań, wychodzenia naprzeciw jego komunikatom i potrzebom. Chcę wesprzeć Was w tym, że Wasz głos ma znaczenie.

Webinarium z Kasią Kalinowską jest dostępne tutaj (39 zł).

Czy to histeria? Są chwile, w których dzieci doświadczają tak silnych emocji, że wszystkie sposoby wspierania ich, zdają się nie przynosić efektu.
Doświadczają tego dzieci w różnym wieku. W każdym manifestuje się to nieco inaczej. Dzieci prezentują też różne nasilenie towarzyszących temu zachowań w zależności od swojej wrażliwości, od reaktywności, od sposobu wyrażania siebie. Niezależnie od wieku i od rodzaju ekspresji, kojarzy mi się to z blackoutem, awarią zasilania, przeciążeniem, wyłączeniem, resetem, odcięciem, przegrzaniem bezpieczników.

Czytaj dalej „To nie „histeria”, to awaria systemu”

„W każdej rodzinie muszą istnieć jasne granice”,„Dzieci potrzebują granic, by czuć się bezpiecznie”, „Dzieciom trzeba granice stawiać”, „Dzieci muszą granice respektować”. Można by powiedzieć, że „granice” to słowo klucz dzisiejszego podejścia do wychowania. Mam jednak wrażenie, że za słowem „granice” mogą się kryć bardzo różne rzeczy. Czytaj dalej „Czym są granice i dlaczego dzieci je naruszają”

Ile „nie” powinny słyszeć dzieci? Czy warto odmawiać dzieciom dla zasady, by uniknąć rozpieszczenia i hartować na przyszłość? Czy rodzicielskie „nie” jest negocjowalne, czy też ostateczne i nieodwołalne? Gdy zaczynam rozmawiać z rodzicami o odmowie w rodzicielstwie, pojawia się wiele emocji, wątpliwości, obaw i pytań. Czytaj dalej „Po stokroć NIE – o odmowie w rodzicielstwie”